Rijmende kunst bij Kunstlokaal No.8: alles kan
…………Op de website van KUNSTLOKAAL No.8 lees ik: “Kunst verrijkt het bestaan doordat het niet eenduidig is. Goede kunst gaat nooit vervelen, integendeel, het blijft nieuwsgierigheid uitlokken. Als je lang genoeg kijkt, doe je steeds nieuwe ontdekkingen. Kunst smaakt naar meer”.
En dat is wat het is – lang genoeg kijken om nieuwe ontdekkingen te doen. In de tentoonstelling die op dit moment in het lokaal te vinden is kan ik mijn verstand denkbaar op nul zetten om mijn gedachten in stilte over de werken te laten gaan. Mijn blik staat echter niet op oneindig, want ik wil wel moeite doen om er iets van te vinden.
Zoals gezegd en geschreven rijmen de kunstwerken. Kunstlokaal No.8 is als een poëziealbum waarin literaire gedichten een toon krijgen. In dit geval schilderijen, tekeningen en assemblages. Bij rijm gaat het om klank. De kunstenaars hier hebben omgevingen verklankt, gedachte landschappen, herinnerde verstilling klinkt in het voorbijgaan. De natuur vormt de eerste regel van het gecomponeerde gedicht. Van daaruit leggen Wim Biewenga en Mariëtte van Erp klemtonen op woorden die medeklinken. Met een beginrijm, een halfrijm en meestal een eindrijm. Hoewel de werken hedendaags zijn, abstract en geconcentreerd, stemmen ze lyrisch en episch samen als in een sonnet. Zo’n klassieke dichtvorm schijnt tegengesteld, in paradox, aan het speelveld waarop Biewenga zicht beweegt en de gewortelde karakteristiek van Van Erp. Maar hedendaags gaat eigenzinnig samen met ouderwets.
……………………
Wim Biewenga maakt objecten die vrijwel nergens naar verwijzen. In zijn werk componeert hij verstilling, de leegte die hij zoekt en vindt in de geziene omgeving. Details uit zijn vertaling, helder van lijn en strak in de lak. Interessante gedachten die tot beeld komen. Hoe is de zichtbaarheid om te zetten in enkele vlakken om te blijven spreken. Van iets niets maken, zodat niets iets blijft. Welke elementen zijn nog noodzakelijk om aan te spreken. Biewenga laat weinig zien, maar zegt des te meer. Het lijkt een klare abstractie waarin de essentie van het element zichtbaar blijft. Hij laat alles los, zodat niets schijnt vast te staan. Naar de letter heeft dat geen woorden nodig, iedere zin doet onrecht aan de beeltenis. Het werk verdient een enkel kijken en een meervoudig genieten. Niets anders en weinig meer. De assemblages zijn daarbij blikken in en door de wereld van iemand met een toereikende dosis humor. Speels en uitgelaten ingevingen die beeld hebben gekregen. Samengesteld uit tot rust gekomen speelgoed en waardevolle houtresten, zoals het boekje bij de expositie het omschrijft. Dan rijmend met het werk dat in het atelier van AllesKan, het huis waarin Kunstlokaal No.8 een onderkomen heeft, rondom en alom zichtbaar en te vinden is. Er bestaat geen afval of overblijfsel, alle materiaal is te gebruiken of kent een tweede leven.
Eigenlijk is het in deze tentoonstelling zaak langer te kijken om iets gewaar te worden. Maar is dat niet met alle kunst zo, vraag ik me retorisch af zonder antwoord te krijgen. Langer kijken en daardoor ontdekken. Want ieder kunstwerk heeft een verborgen detail, een plek waar het gevoel kan rusten. Gedachten niet bedenken, niets willen verzinnen of onderscheiden. Dan legt het object, het schilderij – de tekening, als vanzelf een aard, de karakteristiek, bloot. De vorm van kijken overkomt je dan. Ineens merk je iets op, krijgt de beeltenis een handvat. Is er herkenning, spreekt het.
Expositie bij Kunstlokaal No.8 van olieverf op paneel en houtconstructies van Wim Biewenga. Olieverf op katoen en papier en carbontekening op papier van Mariëtte van Erp. Voor bezoek aan de Schoterlandseweg 55 in Jubbega een afspraak maken. Te zien tot en met 28 maart 2021.
https://jurjenkvanderhoek.tumblr.com/post/645936114698502144/rijmende-kunst-bij-kunstlokaal-no8-alles-kan